داشتم مصاحبه ناصر فکوهی با هارون یشایایی رو میخوندم. یه جا ازش پرسیده بود هیچوقت احساس اقلیت بودن کرده اید توی ایران؟ یک جوابی داده بود و انتهای جوابش گفته بود: هرکس یک جوری است. هرکس فضایی برای زندگی کردن و اقبالی برای حیات دارد.
چقدر صحیحه این‌نگاه و من توی زندگی هر جا این نگاه رو فراموش کردم با عذاب و سختی مواجه شدم. باید حواست به میدان بازی خودت باشه، هرچند کوچک باشه باید سعی کن در همه ابعادش بازی کنی.
فضایی برای زندگی و اقبالی برای حیات ... جالبه. من هنوز درست معنیش رو درک نکردم.
بله، واقعا نباید جنگید. این عصاره درسیه که من توی زندگی گرفته ام.
محسن چاوشی هم توی یه آهنگی میخونه: با این و اون نجنگ، فرار کن، فرار.
شاید جامعه عموما خلاف این رو توصیه کنه ولی من معتقدم راه درست اینه