تغییرات خلقی و احوالات این روزها

مهمترین شاخصه این روزهام مودی بودن و تغییر خلقه. یعنی یه روز در اوج انرژی مثبت و حوصله و روحیه بالا هستم و روز بعدش شدیدا منفی و بی حوصله ام. یعنی در هیچ یک از مراحل بارداریم تا این میزان این حس و حال رو نداشتم. نمیدونم طبیعیه یا نه.

البته این پایین یا بالا بودن خلق، خیلی به کیفیت خواب و استراحت شبانه ام ربط داره. چون شبا اغلب خیلی منقطع میخوابم. یعنی بعد از دو سه ساعت خواب، بیدار میشم‌ که برم دستشویی و بعد دیگه تا دو سه ساعت بیدار میمونم و خوابم نمی‌بره. صبح هم که سر و صدای بناییه و نمیشه خوابید و بنابراین کل روز رو خسته و کرختم و  خب این خیلی روی مود آدم اثر داره. مثلا دیشب که پیوسته خوابیدم، الان حس و حالم خیلی بهتره. هرچند یه ته مایه ای از سردرد دارم. 

خلاصه این روزا اینجوری میگذره و اغلب روی اون بی حوصلگی هستم. حتی هی میام صفحه وبلاگ رو باز میکنم و دو خط مینویسم ولی حس ادامه دادنش رو ندارم. 

دیروز احسان میخواست بره رویان برای بانک خون بند ناف ثبت نام کنه. منم خیلی بی حوصله بودم و گفتم منم میام تا زمان زودتر بگذره. دیگه باهم رفتیم و ثبت نام کردیم. هزینه اش شد یازده و چهارصد. توی سوالات پرسشنامه نوشته بود آیا کسی در خانواده مادری، فاویسم داشته و تعویض خون شده. منم زدم آره، برادرم توی بچگیش به خاطر فاویسم،،تعویض خون شده. بهم گفتن از اونجا که نوزاد پسره و داییش فاوبسم داشته، باید تعهد بدید تا دوسالگی گواهی بیارید که فاویسم نداره یا فاویسم خفیف داره و اگه نیارید، نمیشه خون رو ذخیره کرد.‌ما هم تعهد دادیم.  

شنبه نوبت دکتر داشتم و قرار شد هر هفته تا زایمان، برم سونوگرافی بیوفیزیکال و nst بدم. گفت nst رو توی آتیه بده و بیوفیزیکال رو هرجا خودت میخوای. دیگه یکشنبه رفتم هردوتا رو توی آتیه انجام دادم. خب من در نظر داشتم توی آتیه زایمان کنم و همونجا هم کلاس رفتم و با محیطش آشنا شدم سوال هم کرده بودم و گفته بودن با بیمه تکمیلی من قرارداد داره (دو سه دفعه چک کرده بودم). بعد این دفعه که رفتیم صندوق تا هزینه   سونو رو بدیم، گفتم بذار بپرسم باید معرفی‌نامه از بیمه بیارم یا نه. گفت یه ماهه قراردادمون با این بیمه تموم شده.‌ یعنی فقط شانس منو ببینید دبگه. الان واقعا از نظر روحی، نمیتونم به تعویض بیمارستان فکر کنم. تصمیم گرفتم همبن آتیه رو برم و حالا بعدا مدارک رو بدم به بیمه. هرچند اینجوری پول خیلی خیلی کمی رو میدن. چاره ای نیست دیگه. دیروز زنگ زدم از بیمه پرسیدم اگه برم آتیه برای زایمان، چقدر حدودا برمیگردونید بهم؟ گفت آتیه کلا تعرفه هاش بالاست و ما طبق تعرفه وزارت بهداشت میدیم. یعنی عملا هیچ.

شنبه که دکتر رفته بودم، ده تومن دستمزد دکتر رو هم‌پرداخت کردم. دوشنبه هفته آینده هم وقت دکتر دارم و احتمالا دیگه تاریخ زایمانم قطعی میشه. 

داستان قند رو هم هنوز من متوجه نشدم. قرار شد هر روز سه بار قندم رو بگیرم و یادداشت کنم. یعد الان میبینم قندم خیلی کمتر از اون میزانه که توی آزمایش بود. تازه من با گلوکومتر خانگی میگیرم که حدود هشت تا ده واحد بیشتر از آزمایشگاه نشون میده ولی با این وجود، قندم از اون میزانی که توی آزمایشگاه بود کمتره. بعد خیلی جالبه که من دیشب یادم رفت قرص قندم رو بخورم و امروز صبح قندم از تمام روزها کمتر بود. کلا اون چیزی که من تجربه کردم اینه که نباید زن باردار رو مدام برای آزمایش قند ناشتا فرستاد چون ناشتا موندن واقعا سخته و همین فشار روحی که به آدم وارد میکنه، قند رو بالا میبره. برای من که دقیقا همینطوره. ولی خب افسوس که پزشکا با یه عدد کم و بالا حکم میدن. یعنی من اگه دوباره باردار بشم، دو ماه یه بار میرم دکتر و کلا فقط غربالگری اول و دوم رو میدم. واقعا دیوانه شدم از دکتر و سونوگرافی و آزمایش و این چرت و پرتا. فقط اعصاب و آرامش و وقت و پول آدم هدر میره. 

رفتم موهامو کوتاه کردم. هی دو دل بودم که برم یا نه. میگفتم روز زایمان میخوام عکاسی کنم و بذار موهام بلند باشه. ولی دیگه اینقدر گرمه و مدام هم داره برق میره که دیگه واقعا به جنون رسیده بودم و گفتم گور بابای عکس. رفتم کوتاه کردم. زشت شدم البته.

مامانم دو روز اومد موند اینجا و شب خوابید. خب از جهت اینکه طفلی کارهای خونه رو انجام می‌داد خیلی کمک خوبی بود ولی واقعا آسایش نداشتم. یعنی شما نمیدونید خلوت و حریم شخصی تا چه میزان برای من حیاتیه. حالا دوباره رفته خونه خودش. به ویژه من خیلی اذیت میشم که کسی شب توی خونه ام بخوابه یا خودم شب خونه کس دیگه ای بخوابم. 

دیگه نکته ای برای نوشتن یادم‌نمیاد. الان میخوام برم یه کمی وبلاگ بخونم و ببینم دنیا دست کیه. حموم هم برم، آشپزخونه رو کمی جمع و جور کنم و نمیدونم ناهار چی درست کنم. شاید ماش پلو بذارم. ساک بیمارستان و وسایل نوزاد رو هم مجددا مرتب کنم.